Fez, Merchuga, Marakech en heel wat nachtreizen

... dat was dus lekker vroeg. Om half negen stonden wij bij het busstation te wachten op de bus naar Fez. Naar even uitzoeken wisten we bij wie we kaartjes moesten kopen (ook als zijn er geen zitplaatsen meer, ze blijven plaatsen verkopen). En na het betalen van een luttele 4 euro zaten wij 5 uur te schommelen in de bus. Heb nog vriendjes gemaakt met de marokkanen die naast en voor me zaten, had namelijk een he rai op mijn mp3-speler staan, en dat vonden ze helemaal geweldig. Leuk maar niet zo leuk dat ik ze aan het einde mijn spelertje cadeau zo doen (duh!).

In fez doen wij weer de oorkleppen op en lopen stoicijns alle naroepende mannetjes voorbij, totat erica opeens, hotel cascade hoort. Mustafa, die ons later nog voor een feest uitnodigde, en waar we in het restaurant lekker thee hebben gedronken (ja de mintthee met duizend suiker wordt steeds lekkerder), is afgestuurd in technische iets moeilijks (chemie of wiskunde ofzo)en werkt dus als toeristentrekker in een restaurant :( . Aangezien fez de oudste studentenstad van de wereld is valt het oude centrum bijna voor onze ogen uit elkaar. De eerste dag hebben we rondgedwaald en zijn meteen hopeloos verdwaald. Het vervoer in dit gedeelte wordt gedaan op ezeltjes, dus om de zoveel tijd, moet je opzij springen omdat er werkelijk waar een ezel voorbij komt gerend. De eerste avond een heerlijk kebb-achtig maaltje gegeten. Met twee nederlanders gebabbeld (die ook in grun hebben gestudeerd, toeval) die ons op het idee brengen om naar de woestijn te gaan. Heerlijk onbeten bij het Franse mannetje die vroeger een bekende zanger was (euh, hoe heet ie ook al weer).Ook naar de tanneries geweest, waar al het leer wordt geverfd. Ook nog wat moskeen van de buitenkant bewonderd en het royal palace gezien...en geshopt een beetje. ´s middags met kebab gevalletje het terras weer op, en daar stond een australische cameraploeg een documentaire op te nemen van het oude fez, en ons al een kebab-etend (ugh). En toen de nachtbus in, om tien uur s´avonds. Was frisjes, maar heb nog redelijk geslapen.

We werden in de bus voordat ie vertrok al geronsseld voor een woestijntoer en na wat te hebben afgedongen werden wij de volgende ochtend opgehaald in rissani door rachid die ons meteen op de hoogte stelde dat de prijzen niet klopten, haha leuk...
In merchuga werden alle reizigers per groepje bewerkt door een vakkundige onderhandelaar. Na veel gebabbel, gescheld, gegrom en gechagerijn later, besloten we toch om mee te gaan, voor 5 euris meer (we hebben het goed gedaan, iedereen die we tegenkwamen heeft uiteindelijk meer betaald, :) ). Dus de grote kameeltocht op dromedarissen kon beginnen. ;)

Samen met een italiaans stel, marco en julia ging het schommel, schommel door de woestijn, de stilte en de rust is overweldigend. Carien was beetje ziek, en dat geschommel beviel niet echt. Heerlijk warm, 25 graden, allemaal hoofdoeken om tegen de warmte. Na een uur bij een berberfamilie aangekomen, en daar de lunch genuttigd. Vader, moeder en te veel kindertjes leven in een stenen huis, met verschillende kamers, de keuken bestaat uit wat plankjes en een vuurtje, alle kindertjes oefenen hun frans met bonjour tegen ons te zeggen. (de wc is overal ;)). Heerlijke couscous gegeten en toen weer verder schommelen. De zonsondergang in de woestijn was prachtig en toen nog even verder na onze tent voor de nacht. De kamelen, waaronder Jimmy Hendrix, Bob Marley en Michael Jackson waren een beetje weerbarstig op het laatst.

De ouders van onze gids, Youssef, wonen in het midden van de sanddunes, maar wij stopten ergens anders. In een tent, waar het lekker warm is, met heel veel dekens, genoten we van weer een lekker maal, berber muziek en de sterrenhemel. Slapen met al je kleren aan onder een berg dekens (en ja ik steel dekens, zo vond erica uit) doe je makkelijk als je kapot bent en het buiten ijskoud is.

De volgende ochtend na het ontbijt van la vache que rie en een soort turks brood (standaard ontbijt wat ze hier veel eten)weer op weg. In het basiskamp konden we gebruik maken van een van de betere douches die ik in deze week ben tegengekomen. Schoon en redelijk zandloos gingen we in een overvol busje terug naar rissani. We hebben het busstation opgezocht en daarna het grootste deel van de wachttijd op het terras doorgebracht in gezeldschap van twee backpackers Dan (austalisch) en Paul (canadees). Zij namen ook de nachtbus naar marrakesh en die was HEL HEL en nog eens HEL.

Het begon ermee dat erica bijna in de al draaiende motor viel van de bus (hoezo de moterkap dichtdoen achter in de bus), vervolgens zat ik met mijn knieen tegen de ander stoel, en dan heb ik nog het niet eens over dat de bus vol zat (dus geen 2 plekken om te slapen), de bus vol gaten zat (int raam ipv van haakjes om raam open te doen ronde gaten, lees: die met 100 km per uur) en ook uit de bodem van de bus kwamen windvlagen. Ik had best wel wat aan, maar dat maakte de kou niet minder. In 15 uur anderhalf uur geslapen...

Blij de volgende ochtend bij hotel Ali aangekomen, was de kamer waar wij toch echt even wilden slapen nog niet schoongemaakt, maar na een ontbijtje en even internetten, doken we noch een paar uurtjes het bed in (douche was top). De stad gezien in een koets, lees: geen puf om te lopen en ´s avonds heerlijk gegeten bij een stalletje op het grote plein van marrakesh. Zijn ongeveer 100 kleine restaurantje met allemaal kleine tafeltjes om het kookgedeelte heen. Dit is ook de enig keer dat we onwijs zijn afgezet. Beetje suffig als we waren, hebben we niet expliciet gezegd wat we wilden, een beetje van dit en een beetje van dat. Kortom dan krijg je dus het duurste van het duurste wat ze hebben en veel. Voor deze overheerlijke maaltijd betaalden we ongeveer 13 euris per persoon, normaal ongeveer 13 voor drie personen. Toen we de rekening gepresenteerd kregen konden we niet anders dan diep zuchten, betalen en bedenken dat dit wel de ultieme truc is om mensen zich ´blauw´ te laten betalen. ´s avonds onze enige avond gehad die een alcoholisch tintje had. We waren charlotte (huisgenoot) en david eerder op de dag tegengekomen en die kwamen met een fles rum ook gezellig van het uitzicht genieten. Ik was eerder met Dan en Paul naar de supermarche geweest, lees: drankwinkel, en daar wat bier gehaald.

Zaerdag was shopdag. Van half twaalf ´s ochtends (daarvoor nog de stad bekeken)tot half zes geshopt en geshopt. Na duizend geld te hebben uitgegeven en afgesleten hoefjes gingen we terug naar hostel, waar erica rustig aant babbelen was met Dan en Paul. Die vertelden ons dat de nachttrein naar Tanger vaak was uitverkocht (i.v.m. puente die was afgelopen), of iig de slaapplaatsen. Na afscheid te hebben genomen toch maar op tijd naar de trein, die gelukkig nog genoeg kaartjes had, gewone zitkaartjes dan. Maar ach een hele coupe voor onszelf, slaapt toch best redelijk, wel lekker warm.

In Tanger maar meteen naar de boot gegaan, kaartjes gekocht voor de tien uur boot, +/- uur moeten wachten voor de douane om toch nog de boot te halen die pas om half twaalf vertok. In algeciras aangekomen, was de bus naar Granada uitverkocht, met de laatste bus om 17.45 konden we gelukkig nog wel mee. Om half 10 waren we weer thuis, en ik lag een twee uur later heerlijk te slapen, na 2 wassen te hebben gedraaid en te hebben bijgebabeld met huisgenoten.

Wat geweldig was het...

beso


ps. foto´s komen op http://www.mijnalbum.nl/Album=OO8JXTAA , maar het internet werkt nog even niet :(