On the road again
Door: Olga
Blijf op de hoogte en volg Olga
11 September 2007 | Costa Rica, San José
Hola allemaal!
Nou ipv van twee weken ben ik dus drie weken schildpadden op wezen passen. Drie weken ver verwijderd van alle hectiek van de dagelijkse samenleving, computers, telefoons (dat laatste niet helemaal, want als je bereik hebt in San Jose met je gsm-etje kun je op een platform aan een paal gaan hangen met je phone richting zee (zo heb ik me iig laten vertellen) en kun je contact maken met de rest van de wereld), kortom 3 weeks of solitude. Heerlijk ontspannen en soms veel en tegelijkertijd niks hoeven te denken.
´s Avonds patrol lopen en overdag en ´s nachts hatchery shift. Na een dag probeer je nog een ritme vast te houden maar een week later realiseer je je dat dat toch een onbegonnen werk is en als je lekker zont of in een hangmat leest doezel je heerlijk weg. Mijn verjaardag viel in de eerste week en de verassing die mijn vrijwilligersgenootjes in petto hadden was echt gewelding. Taart, slingers, cadeautjes (met een bloemstuk door Madelin de designer een armbandje gemaakt door Jess mbv van Yb, een kaart met alle namen versiert door Crazy Anne), happy birthday en drie verjaardagszoenen van de Nederlandse aanwezigen maakten mijn dag helemaal top. Zou bijna vergeten dat de vorige nacht om klokslag 12 uur een onsweersbui uitbrak die ervoor zorgde dat mijn paard bijna op de loop ging, een aantal anderen met hun neus in de grond hebben gelegen omdat de bliksem dichtbij insloeg (en ijzeren drinkflessen zijn dan idd niet handig ;)), voorspelling: woelig jaartje...
Toen ik de eerste dag aankwam hoorde ik twee dingen. De oprichter Paul was op 2 augustus onverwachts overleden, een wonderlijke man zoals ik in drie weken van andere vrijwilligers leerde. Daarnaast was er de avond ervoor een gloedgolf geweest en het project was gedeeltelijk ondergelopen (en dat nadat ik twee dagen ervoor en vals tsunami-alarm had gekregen), bedankt orkaan Dean.
Ik heb veel meegemaakt in drie weken, een groene schildpad uit het water zien komen, een nest zien maken en eieren zien leggen en vervolgens met 130 eieren teruggejogd om de eieren op tijd in de hatchery zien te krijgen (7 km). Op een avond loop je 15 km door ietwat stevig of mul zand, zweten dus. Toen we op mijn verjaardag naar Parismina liepen (plaatsje dichtbij) moesten we nog een uur verder na ons verste punt op de patrols, kortom 25-30 km heen en terug, en dat omdat ik natuurlijk mijn lieve mama, de eerste keer dat ik mijn verjaardag niet thuis vier in 27 jaar, een verjaardagsmailtje wilde sturen, met een vrouw die de internetcomputer beheerde, die ons tijdframe niet helemaal begreep... stuk int donker teruggelopen maar aangezien anne en ik de hele tijd zongen ging het supersnel. Daarnaast hebben we ook onbeschofd genoten van ijsjes, koude cola en frozen chocolate bananas genoten. Had me niet gerealiseerd dt ik ´s avonds natuurlijk wel gewoon een patrol had. Was klaar wakker tijdens de wandeling, mijn benen bewogen zich slechts uit gewoonte, pffff 40 km... olga = topfit ;)
Ook ontzettend veel tortugitas zien uit hun nest zien komen, zien sprinten naar de zee, de een wat sneller als de ander. Ook de mindere mooie kantjes meegemaakt. Na een aantal dagen graven we het nest op om te kijken of er nog langzame broertjes en zusjes zijn of om te kijken welke het niet hebben gehaald. Eén keer een nest met zero levende en heel veel maden, flippertjes en armpjes, even gevoel en neus uitschakelen, de andere keer had ik gelukkig meer dan 21 levende schatjes.
De gidsen die de patrols begeleiden zijn op een 1 na eigenaardige typjes. Vaak passen ze niet echt in de normale samenleving, drinken ze zwaar. Geen vrouwen op het eiland dus er worden nogal wat avances gemaakt. En als die nou zijn van een 21 jarige jongen alla, maar van een 53-jaar mannetje met een gouden tand die je probeert te impressioneren met zijn palmboomgaard en zijn stereo-installatie, ja uhm.
Ben heerlijk uitgerust, moet nog wel even mijn reislust terugvinden, als je even een thuishaventje hebt gevonden is het altijd moeilijk weggaan. Was weer even een shock terug te komen naar San Jose, van totale rust naar de gewone hectiek, een klein aarghje. Maar morgen om 5.00 gaat de reis gewoon weer verder. Op naar Nicaragua, via San Carlos naar Leon via wat vulkaaneilandjes.
Muchas besitas de Costa Rica
ps. en some beautiful pics.
Bogas del Toro, Montezumo y verde
http://www.facebook.com/album.php?aid=22059&l=c7783&id=543831062
La Tortuga Feliz
http://www.facebook.com/album.php?aid=22071&l=952f2&id=543831062
Nou ipv van twee weken ben ik dus drie weken schildpadden op wezen passen. Drie weken ver verwijderd van alle hectiek van de dagelijkse samenleving, computers, telefoons (dat laatste niet helemaal, want als je bereik hebt in San Jose met je gsm-etje kun je op een platform aan een paal gaan hangen met je phone richting zee (zo heb ik me iig laten vertellen) en kun je contact maken met de rest van de wereld), kortom 3 weeks of solitude. Heerlijk ontspannen en soms veel en tegelijkertijd niks hoeven te denken.
´s Avonds patrol lopen en overdag en ´s nachts hatchery shift. Na een dag probeer je nog een ritme vast te houden maar een week later realiseer je je dat dat toch een onbegonnen werk is en als je lekker zont of in een hangmat leest doezel je heerlijk weg. Mijn verjaardag viel in de eerste week en de verassing die mijn vrijwilligersgenootjes in petto hadden was echt gewelding. Taart, slingers, cadeautjes (met een bloemstuk door Madelin de designer een armbandje gemaakt door Jess mbv van Yb, een kaart met alle namen versiert door Crazy Anne), happy birthday en drie verjaardagszoenen van de Nederlandse aanwezigen maakten mijn dag helemaal top. Zou bijna vergeten dat de vorige nacht om klokslag 12 uur een onsweersbui uitbrak die ervoor zorgde dat mijn paard bijna op de loop ging, een aantal anderen met hun neus in de grond hebben gelegen omdat de bliksem dichtbij insloeg (en ijzeren drinkflessen zijn dan idd niet handig ;)), voorspelling: woelig jaartje...
Toen ik de eerste dag aankwam hoorde ik twee dingen. De oprichter Paul was op 2 augustus onverwachts overleden, een wonderlijke man zoals ik in drie weken van andere vrijwilligers leerde. Daarnaast was er de avond ervoor een gloedgolf geweest en het project was gedeeltelijk ondergelopen (en dat nadat ik twee dagen ervoor en vals tsunami-alarm had gekregen), bedankt orkaan Dean.
Ik heb veel meegemaakt in drie weken, een groene schildpad uit het water zien komen, een nest zien maken en eieren zien leggen en vervolgens met 130 eieren teruggejogd om de eieren op tijd in de hatchery zien te krijgen (7 km). Op een avond loop je 15 km door ietwat stevig of mul zand, zweten dus. Toen we op mijn verjaardag naar Parismina liepen (plaatsje dichtbij) moesten we nog een uur verder na ons verste punt op de patrols, kortom 25-30 km heen en terug, en dat omdat ik natuurlijk mijn lieve mama, de eerste keer dat ik mijn verjaardag niet thuis vier in 27 jaar, een verjaardagsmailtje wilde sturen, met een vrouw die de internetcomputer beheerde, die ons tijdframe niet helemaal begreep... stuk int donker teruggelopen maar aangezien anne en ik de hele tijd zongen ging het supersnel. Daarnaast hebben we ook onbeschofd genoten van ijsjes, koude cola en frozen chocolate bananas genoten. Had me niet gerealiseerd dt ik ´s avonds natuurlijk wel gewoon een patrol had. Was klaar wakker tijdens de wandeling, mijn benen bewogen zich slechts uit gewoonte, pffff 40 km... olga = topfit ;)
Ook ontzettend veel tortugitas zien uit hun nest zien komen, zien sprinten naar de zee, de een wat sneller als de ander. Ook de mindere mooie kantjes meegemaakt. Na een aantal dagen graven we het nest op om te kijken of er nog langzame broertjes en zusjes zijn of om te kijken welke het niet hebben gehaald. Eén keer een nest met zero levende en heel veel maden, flippertjes en armpjes, even gevoel en neus uitschakelen, de andere keer had ik gelukkig meer dan 21 levende schatjes.
De gidsen die de patrols begeleiden zijn op een 1 na eigenaardige typjes. Vaak passen ze niet echt in de normale samenleving, drinken ze zwaar. Geen vrouwen op het eiland dus er worden nogal wat avances gemaakt. En als die nou zijn van een 21 jarige jongen alla, maar van een 53-jaar mannetje met een gouden tand die je probeert te impressioneren met zijn palmboomgaard en zijn stereo-installatie, ja uhm.
Ben heerlijk uitgerust, moet nog wel even mijn reislust terugvinden, als je even een thuishaventje hebt gevonden is het altijd moeilijk weggaan. Was weer even een shock terug te komen naar San Jose, van totale rust naar de gewone hectiek, een klein aarghje. Maar morgen om 5.00 gaat de reis gewoon weer verder. Op naar Nicaragua, via San Carlos naar Leon via wat vulkaaneilandjes.
Muchas besitas de Costa Rica
ps. en some beautiful pics.
Bogas del Toro, Montezumo y verde
http://www.facebook.com/album.php?aid=22059&l=c7783&id=543831062
La Tortuga Feliz
http://www.facebook.com/album.php?aid=22071&l=952f2&id=543831062
-
11 September 2007 - 09:42
Elsbeth:
Dag lieve Olga,
Nog van harte gefeliciteerd met je 27e!!!
Klinkt als een heerlijk rustige vakantie tussendoor! Reizen is ook vaak hard werken... hahahahaaahahaaaa!
(sorry, ben net met Master begonnen en veel werken en begint ook hier weer best drukjes te worden dus... wou dat ik bij jou zat daar!)
Goede reis verder!
Liefs, Els -
12 September 2007 - 07:23
Heijo:
Hi Olga!
Leuke verhalen en je schrijft leuk. :)
Zal de komende tijd je site in de gaten houden!
Groeten,
Heijo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
