Stuck in Potosi

Hola a todos,

De nachtbus naar Sucre was heel wat aangenamer dan die vanuit Rurre en {s ochtends rond een uurtje of half acht kon ik op zoek naar mijn hostel, Cruz de Popáyan, chill hostel met enigzins kleine kamertjes en voor de vlugge douchster een prima hete douch (onder de 3 min ;)). In Sucre is bijna iedereen spaans aant studeren, de stad staat vol met koloniale gebouwen en is erg wit. Het uitzicht, vooral het cafe eronder, was top, heerlijk boekje lezen in het zonnetje met prachtig uitzicht. Op zaterdag een tocht naar de krater van Marogua (ofzoiets) gemaakt, lekker rustig wandelen door mooie omgeving. Dezelfde dag nog naar Potosi doorgereisd om daar om 10 uur aan te komen, beetje latig maar de Koala Den was te vinden dus bedje klaar.

Toen op zoek naar een restaurant en ik moet zeggen dat dat gewoon best moeilijk is om in Potosi iets open te vinden, vele cafe´s zijn meeestal niet open, of even tijdens de ochtend of dan weer alleen ´s avonds. Niet er mee rekening gehouden dat de volgende dag zondag is, dus de mijntoeren worden ook niet gehouden, duh zonnetje boekje. Op maandagochtend gaan we dan eindelijk met een hele groep op weg naar de mijn. Eerst kleertjes aan, zakdoekje voor mond, helmpje op en gaan... Eerst nog een bezoekje aan een bedrijf dat de mineralen verwerkt en vervolgens naar de mijnwerkersmarkt, waar je voor 1,50 een redelijke staaf dynamiet kan kopen en ook andere gevaarlijke stoffen gemakkelijk op straat te verkrijgen zijn. Wij wat cadeautjes voor de mijnwerkers gekocht (alcohol van 96%, sigaretten, koekjes, frisdrank, dynamiet, handschoenen enz.) En toen was het tijd om naar binnen te gaan. We zijn naar drie levels geklommen en het was echt pittig, twee uur later prikkelde de stof nog in mijn longen. Al kruipend, op handen en voeten, van gammele schuifbanen af, gammele ladders op (ben erg blij met helm, zeker 20 keer kop gestoten) met de hele tijd grote stofwolken om je heen, langs gammele stutten. De mijnwerkers werken hier meestal elke dag twee keer zes uur, alleen of in groepen, vanaf 12 jaar oud, zwaar lichamelijk werk, niet verwonderlijk dat de levensverwachting 40 a 45 jaar is. Na twee uur ben ik blij dat ik weer frisse lucht inadem. Onze gids doet een vijf-minuten cursus, hoe word ik terrorist, en maakt een bommetje die we tot ontploffing brengen.

Na een goede douche gaat mijn spijkerbroek die eergister is gescheurd naar de kleermaker (80 centjes !) en probeer ik de weg naar het busstation te vinden, na een uur dolen met plattegrond (!) geef ik het op en neem ik een collectivo, om bij het busstation te horen dat er morgen geen bussen rijden want de mijnwerkers gaan staken en blokeren de hele stad. Dus vandaag heb ik maar lekker uitgeslapen en nix gedaan. Het is maar de vraag of er morgen wat gebeurt, her en der in de stad staan auto´s of trucks en alle toegangswegen zijn afgesloten (het feit dat er vandaag een dode is gevallen aan de kant van de mijnwerkers zal de boel niet bespoedigen). Op mijn vraag, rijden de bussen morgen is het antwoord helaas te vaak een weifelend ´misschien´. Kijken wat we kunnen regelen met een groepje toeristen die ook naar Uyuni willen maar tot zover zit ik hier vast :( (zonnetje, meer boekje, en hangen met hostelgenootjes)

liefs Olga