Escape de Potosi

Hola allemaal,

Nou na drie dagen was ik het wachten wel een beetje zat. Potosi is wel een mooie stad, maar voornamelijk koud en als je enig bezigheid is om ´s middags naar het busstation te gaan, ja, niet veel te doen dus. Samen met nog 5 ieren en een amerikaan hakten we de knoop dan ook door, morgen is de dag....

Om 9 uur verzamelden zich echter totaal 18 man/vrouw die naar Uyuni wilden, beetje veel om samen te reizen, dus in groepjes van vier op weg naar blokkade 1. 30 bolli´s en een half uur later zijn we er dan. Het lijkt een gezellige boel, iedereen voetbalt een beetje, er branden wat vuurtje, maar ach. Met zn achten wandelen we door de blokkade. Aan de andere kant kopen we een buschauffeur om die ons (totaal gegroeid naar 15 toeristen) naar blokkade 2 brengt, 30 km verderop, we nemen ook wat locals mee die enigzins desperate zijn :D Goed bezig so far. Om 12 uur zijn we dan bij blok 2 (daar waar de chauffeur niet doorheen wilde rijden iig van steen tegen ruiten ;) De mijnwerkers worden pissed als er mensen werken, ja duh! ). De drie kwartier lopen die ons voor worden geschoteld blijken jammergenoeg heel wat langer te zijn, in totaal lopen we 4 uur lang spoorrails met al onze bepakking, geleid door een local family die telkens maar blijft zeggen ´nog een half uurtje´. Kapot komen we dan ook aan int dorpje voor de laatste blokkade. Terwijl we rusten (= lees de vrouwen) en wachten tot iedereen er is (= lees italianen die 50 kg met zich meeslepen) spelen de mannen een potje voetbal met de locals (voetbal kan blijkbaar zelfs als je stuk bent ;)). We krijgen zelfs een lift richting blokkade en plunderen de voorraad van een local shopje, chocolade, coca cola, brood en koude hotdogs. Wederom een taxi naar blokkade, de laatste dit keer. De mijnwerkers bij deze blokkade zijn enigzins verveeld en dus vervelend, ze blokkeren de taxi´s waarmee we komen, dus Gerard en Stephan lopen terug naar het dorp om de anderen op te halen/waarschuwen. Diederik (ook ut Grun) fixt in de tussentijd een bus die ons naar Uyuni brengt (de bus draait om en rijdt een kilometertje verder). Als we er allemaal zijn, zijn ook alle vervelende mijnwerkers aant eten of van een vuurtje aant genieten. Wij hoppen de bus en om 1 uur ´s nachts (16 uur later) zijn we in Uyuni waar het nog enigzins moeite kost om een hostel te regelen.

De volgende dag regelen de drie ierse chica´s, 2 ierse chico´s, 1 amerikaan en ik een tocht door de Salar (enorme zoutvlakte in Bolivia), een woord prachtig. Gedurende drie dagen bezoeken we een cactus-eiland midden in de Salar, een zouthostel, maken funny foto´s, slapen in een zouthotel, basketballen wat, zien vreemde en mooie landschappen (maanachtig of juist weer niet), bezoeken de aguas thermales, maar bekijken deze slechts van een afstandje want het is uit het water ong. -20 met een hele koude wind (dus ong. -30). Ik ben heel erg blij met mn slaapzak, werkt extreem goed, met de flessen rum die we gekocht hebben (houdt ons tot slaapzaktijd warm of laat zack los op een kapotte stoel, ´we not get wood, we burn chair ;)´). De derde dag nemen we afscheid van de drie chica´s die naar Chile gaan. Met ons vieren luisteren we lekker na muziek en de mafheid van de ieren lijkt na twee dagen een beetje te zijn uitgewerkt. ´s Avonds gaan zij naar La Paz. Ikzeld ga naar Oruru en meteen door naar Cochabamba, waar het lekker warm is (25 graadjes). Mijn laatste weekje hier gaat in, ga souvi´s shoppen en een tour proberen te fixen om Dino-spoortjes te zien, maar er zijn niet gek veel toeristen in Cocha, dus dat wordt nog even lastig.

Ciao Olga

Ps. volgende keer weer foto´s vanuit La Paz :D